“In alles is een lichtpuntje te vinden.”

Marij Mouwen (1937) is sinds begin 2021 een zeer tevreden cliënt van Groenoord Zorgt en leidt een actief en fijn leven. Zij speelt twee keer per week golf, danst twee keer per week de Argentijnse tango, is docent ouderengymnastiek, spreekt regelmatig af met vrienden en vriendinnen en laat drie keer per dag haar hond uit. Maar zij heeft een zwaar verleden. Samen met haar moeder en zusje heeft zij als kind opgesloten gezeten in twee Japanse kampen, en als volwassene heeft zij een scheiding doorgemaakt. Toch is zij haar positivisme nooit verloren. Wij spraken Marij over hoe haar verleden haar heeft gevormd.

De kampen

Zij begint te vertellen. “Mijn vader was een Fransman en is in Nederland gaan studeren. Hij kreeg hier een beurs voor, waarna hij naturaliseerde als Nederlander. Deze beurs moest uiteindelijk worden terugbetaald, dus werd hij naar Indonesië gestuurd om daar te werken als arts voor tropische ziekten en geslachtsziekten.” Marij was een baby van drie maanden toen het gezin vertrok. Zij herinnert zich nog een hele hoop uit haar jeugd. Niet alleen de kampen, maar ook de natuur, de bergen. Zelfs de geboorte van haar zusje. Zij was toen zelf nog maar anderhalf jaar oud. “De ‘djongos’, ofwel mannelijke huisbediende, genaamd Joepri leidde mij af totdat ik mijn moeder mocht bezoeken. Ik heb veel van hem geleerd. Mijn vader leerde ons respect te hebben voor de djongos. Evenals voor de ‘baboe’, de vrouwelijke huisbediende.”

Marij was zes jaar oud toen haar vader als eerste van het gezin werd opgepakt. Zij weet nog goed dat hun hond, die verdedigend naar buiten rende, direct werd doodgeschoten. Marijs moeder bleef kalm voor haar kinderen en bracht hen rustig mee terug naar binnen. Het duurde echter niet lang voordat de soldaten terugkwamen voor de rest van het gezin. Marij is tot op de dag van vandaag nog steeds ontzettend dankbaar voor haar moeder. Voor haar positivisme, haar realisme, haar kalmte. En ook voor het feit dat zij al deze eigenschappen van haar heeft overgenomen. “Ik merk wel dat ik het moeilijk vind als mensen klagen over kleine, onbeduidende dingen. Van de 10.000 mensen, moeders en kinderen, zijn wij maar met 500 mensen levend teruggekeerd. Ik heb gezien hoe vrouwen en kinderen werden vermoord en gemarteld. Zelf heb ik ook wreedheid moeten ondergaan. Gek genoeg haalde ik plezier uit het vangen van ratten, muizen en slakken voor eten, en raakte ik gefascineerd door dode lichamen die niet altijd meteen konden worden opgeruimd. Dat is het resultaat van deze ervaring.”

Het leven gaat door

Terug in Nederland was het moeilijk om te aarden. Een warm welkom was het niet, mensen vroegen wat Marijs familie en de andere Nederlanders “Hier godverdomme komen doen?” en vonden dat zij terug moesten keren naar Indonesië, waar zij van alle rijkdommen hadden genoten. Op school werd Marij erg gepest. Zij heeft op vijf verschillende middelbare scholen gezeten. “Ook in deze periode had ik veel aan de steun van mijn moeder. Ze heeft me enorm geholpen door me serieus te nemen en te praten met het schoolbestuur.” Later heeft Marij haar diploma behaald als gymdocent en als psycholoog. Op haar 25e trouwde zij en binnen dat huwelijk kreeg zij twee kinderen. Op haar 50e gingen zij en haar ex-man uit elkaar, en schakelde Marij de hulp van een psycholoog in. Die raadde haar aan om een oude hobby weer op te pakken, namelijk dans. “Ik had in het verleden ballet en ballroomdancing beoefend. Nu koos ik voor de Argentijnse tango. Wat me aantrekt aan deze dans is dat het veel improvisatie is. Regels tot op de letter volgen vind ik zo typisch Hollands. Ik kan me daar niet goed mee identificeren.”

De Argentijnse tango bracht Marij over de hele wereld. Zij heeft gedanst in Chili, Amerika, Hawaii, Duitsland, Spanje, Turkije, Zuid-Afrika en natuurlijk Argentinië. Ook is zij nog een aantal keer teruggegaan naar Indonesië. Wat het met haar deed om terug te keren? “Ik vond het vooral een stuk smeriger en drukker, meer toeristisch, dan vroeger. Maar gelukkig kon ik samen met een man die een eigen jeep had een stuk verder richting de ongerepte natuur komen, zoals ik die herkende van vroeger.” Al haar reizen heeft zij alleen gemaakt. “Na de scheiding met mijn ex-man voelde ik mij opeens vrij. Vrij om te gaan en staan waar ik wilde. Ik heb leuke mensen leren kennen, maar nooit meer de behoefte gehad om samen te wonen. Ik gaf de voorkeur aan latrelaties, ik ben erg gesteld op het hebben van een eigen plekje.”

Genieten van de kleine dingen

Na haar 75e stopte Marij met haar wereldreizen. “Ik ben verzadigd”, zegt zij lachend. “Nu geniet ik van de kleine dingen in mijn eigen omgeving. Ik houd enorm van wandelen en kan uren kijken naar herfstblaadjes. Het zijn net schilderijtjes! Of wat dacht je van een regendruppel op een grasspriet. Dat lijkt toch op een parel?” Marij houdt het meest van wandelen op het strand. De uitgestrektheid van de zee omschrijft zij als een reflector. Ernaar kijken heeft een kalmerend effect op haar doordat zij meer open gaat ademhalen. “Ik kan wel stellen dat lichaam en geest onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Zorg goed voor je lichaam zodat je geest gezond blijft, en zorg tegelijkertijd goed voor je geest zodat je lichaam gezond blijft.” Het positieve effect van actief blijven ziet Marij niet alleen bij zichzelf, maar ook bij haar leeftijdsgenoten in verzorgingshuizen die zij twee keer per maand verblijdt door de tango te dansen. Na een kort optreden betrekken zij en haar danspartner de bewoners ook bij het dansen. “De meeste mensen fleuren hier direct van op. Eerst zie je ze futloos hangen in hun stoel, maar de muziek en de beweging zorgen ervoor dat ze zoveel geestelijk als lichamelijk loskomen.”

Ondanks dat de Argentijnse tango zo’n grote passie voor Marij is, vindt zij haar zingeving in haar kinderen. “Mijn zoon en dochter wonen allebei al jarenlang in het buitenland, in verschillende landen. Ik heb ze een tijdje terug voor het eerst tegelijk bij mij in Nederland gehad. Dat was een puur geluksmoment. Ik ben ook ontzettend blij met de uitvinding van videobellen. Op die manier kan ik ze toch regelmatig zien. Mijn zoon zie ik volgende maand voor het eerst sinds een jaar weer in levenden lijve. Sinds mijn dochter verhuisd is van Engeland naar Brussel zie ik haar wat vaker.” Heeft Marij nog meer goede tips over gezond en gelukkig ouder worden? “Ik kom dan toch weer terug op positief blijven, hetgeen ik van mijn moeder heb geleerd. In alles wat je doet en meemaakt is wel een lichtpuntje te vinden.”

Misschien is dit ook wat voor jou?

Heb jij een tip of een leuk nieuwtje? Mail de redactie!

Start chat
Chat met ons
Scan de code
Miriam - Regio Coördinator
Hallo 👋
Welkom op onze website! Kunnen wij je ergens mee helpen of heb je een vraag over de diensten die wij leveren? Stel je vraag hier en we komen er zo spoedig mogelijk op terug. Op werkdagen reageren wij binnen 24 uur.